Lucyna Kaczmarkiewicz

Poszukuję w obrębie różnych jakości rysunkowych. Począwszy od impulsu energetycznego gestu po zamierzoną,nadzorowaną precyzję. Zestawiam skrajnie różne wartości i pozwalam na wydobywanie pozornej niezgodności między nimi. Eksperymentowanie z różnymi technikami monochromatycznego rysunku otwiera przede mną ciągle nowe, nieograniczone możliwości formy. Zazwyczaj zestawiam prace w jedną całość, motywując odbiorcę do podążania za ich narracją. Płaszczyzny poszczególnych płócien/szkicy nie pozostają obojętne na wszystko to, co dzieje się pomiędzy nimi/wokół nich. Nakładam na siebie kadry pozostałe w mojej pamięci i wizualizuję tym samym sposób patrzenia. Powstają niejednoznaczności, które weryfikuje patrzący, ale które również weryfikują jego sposób oglądania świata. To ciągła gra pomiędzy tym, co widzimy, bo chcemy zobaczyć, a tym, co faktycznie jest widoczne. To balansowanie pomiędzy pejzażem a abstrakcją. Pozwala na to zróżnicowanie materii pejzażu w przestrzeni i czasie oraz nieustannie toczące się w nim zmiany.

Pierwszą prezentacją tak podejmowanego tematu była wystawa dyplomowa pt. O patrzeniu. Sugestie pejzażu. Zrealizowałam ją w 2012 r. w pracowni prof. W. Masztalerza i dr A. Nowaczyka. Od tamtej pory jest to zagadnienie, które nadal uważam za niewyczerpane. Powstający obraz, szkic, książka prowadzi mnie do kolejnych i kolejnych motywów.

Absolwentka Edukacji Artystycznej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (pedagogika i krytyka sztuki) oraz oligofrenopedagożka. Autorka warsztatów edukacyjno-artystycznych m.in. podczas Mediations Biennale, Biennale Sztuki dla Dziecka, Międzynarodowych Warsztatów Niepokoju Twórczego Kieszeń Wincenta czy Simchat Chajim Festival. Edukatorka w Bramie Poznania ICHOT, pomysłodawczyni i koordynatorka publikacji „choć/dź, zobacz!” Przewodnika dla dzieci po Trakcie Królewsko-Cesarskim w Poznaniu.